เหตุผลของคนอยากสูง กลายมาเป็นฝันทุกวันนี้ การเข้าสู่วงการยัดห่วงของ ซัน-สัณห์พิชญ์ สุตันตานนท์ รุ่นพี่คณะมนุษยศาสตร์และการจัดการการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยกรุงเทพ ปัจจุบันเขาคือนักกีฬาบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัยกรุงเทพ เกาะติดขอบสนาม เราขอพาไปรู้จักกับซันให้มากขึ้น และเรารู้มาว่าเขายังเป็นนักศึกษาทุนนักกีฬาของมหาวิทยาลัยอีกด้วย
เพราะความอยากสูงคือจุดเริ่มต้น
เหตุผลของคนอยากสูง บาสเกตบอล คือ คำตอบ “เพราะความอยากสูง ผมจึงเริ่มเล่นกีฬาบาส ตั้งแต่มัธยมตอนปลาย ประมาณอายุ 15-16 ตอนนั้น คือ เพื่อนในกลุ่มส่วนใหญ่จะตัวสูง ๆ กันทั้งนั้น ยิ่งอยู่ ม.ปลาย เพื่อนเริ่มสูงกันเรื่อย ๆ แต่มีแค่ผมที่ยังตัวเล็ก เลยรู้สึกว่า ทำไมไม่โต แบบคนอื่นเขาสักที เวลาเข้าแถว ผมก็จะอยู่แถวหน้าตลอด เพราะตัวเล็ก ผมจึงทำทุกอย่างที่ทำให้ตนเองสูง ทั้งกินนม กินเสริมอาหาร แต่ก็ไม่สูงสักที เพื่อนจึงบอกว่า ลองเล่นบาสดู เผื่อจะสูงขึ้น หลังจากนั้น ก็ไปสมัครเป็นนักกีฬาบาสของโรงเรียน”
ไม่สูงดังใจ แต่ได้มิตรภาพมาแทน
บทสรุปของการเข้าสู่วงการบาสเกตบอล แม้จะไม่เพิ่มความสูงให้เขามากนัก แต่ได้สิ่งอื่นมาทดแทน “กีฬาบาส ทำให้ผมได้ออกกำลังกายทุกสัดส่วน นอกจากนี้ ผมยังได้เจอคนหลากหลายประเภท เช่น พี่ ๆ ที่ใจดี คนเก่ง ๆ ทำให้รู้สึกอยากเอาชนะ เล่นแล้วทำให้รู้สึกมีแรงผลักดัน อยากเล่นตลอดเวลาเพื่อให้ตัวเองเก่งขึ้น มันเลยเป็นสิ่งที่ทำให้ผมยังคงเล่นมันอยู่จนถึงทุกวันนี้”
บริหารเวลาทั้งเรียนและเล่นกีฬา
การแบ่งเวลาเรียนกับการซ้อมกีฬา ซันบอกว่า “ผมจะเอาเวลาช่วงพัก หรือเลิกเรียนไปซ้อมบาสเกตบอล เพราะผมไม่ได้มีเวลาเยอะโดยเฉพาะช่วงมัธยมปลาย ต้องเก็บเกรด และสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่โชคดีที่ผมได้ทุนนักกีฬาของมหาวิทยาลัยกรุงเทพ เลยไม่ต้องเครียดเหมือนเพื่อน ๆ เลยมีเวลาเล่นบาสเกตบอลมากขึ้น ตอนนี้ผมเข้ามหาวิทยาลัย ช่วงเย็น ๆ ตอนเลิกเรียน ผมกับเพื่อน ๆ ก็จะไปเล่นบาสกัน ข้างหลังมอ”
เหนื่อย ท้อ แต่ยังไหว
ซันบอกกับเราว่า “ช่วงเล่นบาสเกตบอล ถึงแม้ว่ามันจะสนุก และได้เจอเพื่อนใหม่ตลอดเวลา ทั้งในตอนซ้อมหรือว่าตอนแข่งขัน แต่มันก็เป็นอะไรที่เหนื่อย และน่าท้อแท้มากเช่นกัน บางครั้งก็น้อยใจ เพราะตอนซ้อม คือ เหนื่อยมาก ๆ และยิ่งพอวันแข่งของทางมหาวิทยาลัย บางครั้งผมก็ไม่ได้ลงแข่งเลยสักนิด แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะเลิกเล่นเลยสักครั้งเดียว”
ฝันสูง ๆ ของคนตัวเล็ก
สิ่งที่ทำให้ซันได้เป็นนักบาสฯ ของมหาวิทยาลัย คือ “ความพยายามและการฝึกฝน อดทน พยายาม ฝึกมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าวันนี้จะได้เป็นนักกีฬามหาวิทยาลัยแล้ว แต่ก็ยังฝึกอยู่เรื่อย ๆ เพราะเราเข้าใจดีว่า จะมีคนเก่งเกิดขึ้นอยู่เรื่อย ๆ เราไม่ได้เก่งอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ เวลาผมไปแข่ง ผมเห็นคนที่เก่งกว่า ผมจะรู้สึกอยากเก่งให้ได้แบบเขา ถ้าเขาทำได้ ผมก็ต้องทำได้ นั่นคือ สิ่งที่ทำให้ผมยังคงเป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัยอยู่ถึงทุกวันนี้”
คำส่งท้ายทักทาย กำลังใจจากซัน
สุดท้ายนี้ ซัน ขอฝากถึงน้อง ๆ แบบถ่อมตัวว่า “ผมก็ยังไม่ได้เก่ง หรือไปถึงฝัน แต่ถ้าจะให้ผมพูดก็อยากให้ทุกคนอดทน และไม่ยอมแพ้กับสิ่งที่ทำ ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ลองทำมันให้ถึงที่สุด”
เด็กหนุ่มคนหนึ่ง กับความคาดหวังจากการเล่นบาสฯ เพื่อเพิ่มความสูงให้ร่างกาย แม้ไม่เป็นไปตามที่หวังไว้มากนัก แต่ที่สุดแล้วเขากลับพบมิตรภาพ ความสนุกสนาน และร่างกายที่แข็งแรงมาแทนที่ ว่าไปแล้ว ก็ไม่มีอะไรสูญเปล่าเลยนะ !!!
ขอขอบคุณภาพข้อมูลและประกอบ พี่ซัน-สัณห์พิชญ์ สุตันตานนท์ รุ่นพี่คณะมนุษยศาสตร์และการจัดการการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยกรุงเทพ
Writer
Writer
Photographer
Photographer
Photographer
